Bezoek Peru

Aan het einde van onze onvergetelijke rondreis door Peru hebben Erwin en ik van de gelegenheid gebruik gemaakt een bezoek te brengen aan een project van Stichting HoPe in de bergen nabij de stad Cusco. Genoemde stichting zet zich al heel lang in om het leven van de hooglandindianen in de Andes in Peru te verbeteren.

Dorpsgenote Riky de Roo is als bestuurslid nog altijd met hart en ziel actief betrokken bij de stichting die inmiddels 15 jaar bestaat. Zij arrangeerde voor ons aan het eind van onze indrukwekkende rondreis een afspraak met Walter Meekes. Walter is een Nederlander die inmiddels al 20 jaar in Cusco woont; een prachtige oude stad midden in het Andesgebergte (eens het de hoofdstad van het Incarijk).

Walter is de grondlegger van de stichting (1997) en kent als geen ander de noden van de mensen in dit meestal onherbergzame land. Met zijn Toyota terreinwagen haalde hij ons ’s ochtends rond half negen op bij het hotel.

Samen met nog 2 reisgenoten die hij onderweg oppikte togen we de bergen in, niet voordat Walter in het stadje Pisco nog even stopte om enkele warme broodjes (empanada’s) te kopen. Dat waren heerlijke verse broodjes gevuld met tomaat en kruiden. Speciaal voor ons werden een aantal broodjes even opgewarmd in een reusachtige aardewerk oven, waarin ze diezelfde ochtend moesten zijn gebakken. Natuurlijk werd er ook een grote zak meegenomen om uit te delen aan de mensen die we gingen bezoeken.

Onderweg vertelde Walter hoe hij zo’n 20 jaar geleden werd gegrepen door het erbarmelijke lot van de kinderen in dit prachtige maar op veel plaatsen ook zo onherbergzame land. Nadat in samenwerking met enkele anderen, initiatieven waren genomen om het lot van de kinderen te verbeteren, werd in 1997 Stichting HoPe opgericht. We waren erg onder de indruk van het feit dat er inmiddels door toedoen van de Stichting al zo’n 200 scholen en enkele middelbare scholen zijn gebouwd in de bergen rond deze stad over een gebied van 2 maal Nederland.

De stichting heeft daarnaast in de loop der jaren een belangrijke bijdrage geleverd aan de opvang van de allerkleinsten. Er worden tegenwoordig, mede dankzij HoPe, wettelijke eisen gesteld aan deze kleuteropvang “pronoei” genaamd. Geleidelijk aan is er een zeer intensieve samenwerking ontstaan met het ministerie.

Walter vertelde ook dat het initiatief om scholen te bouwen zich als een olievlek kon uitbreiden, omdat bij de bouw van een school, bewoners van omliggende dorpsgemeenschappen belangstelling toonden. Stichting HoPe betrok vervolgens de belangstellenden bij het ontwikkelen van een nieuw project in hun eigen gemeenschap.

We zijn een luie en een zuinige stichting aldus Walter. Dat betekent volgens hem dat de dorpelingen zoveel mogelijk betrokken worden bij de ontwikkeling van de projecten. Een maal per jaar is er in elk dorp een bijeenkomst (een “tincuy”), om mensen de gelegenheid te geven mee te denken met de ontwikkeling van de projecten, maar ook zeker met de uitvoering ervan. HoPe richt zich tegenwoordig voornamelijk op de kwaliteit van het onderwijs (leermateriaal uitgaande van de eigen cultuur) en de opleiding van leerkrachten en laat het bouwen van de scholen steeds meer over aan de dorpsbewoners.

Ondertussen reden we verder over een nauwelijks begaanbare weg steeds hoger en hoger de bergen in op weg naar het bergdorp Tiracancha op4200 meter!! De Toyota had er duidelijk minder last van dan wij! Een uur lang ging het hotsend en botsend verder. Het landschap werd steeds kaler. Hier en daar zag je een kudde lama’s, alpaca’s, een enkele hoeder en soms wat armzalige behuizingen. Er groeide bijna niets meer. Het enige wat opviel was het taaie helmgras (pacha) dat gebruikt wordt voor het verstevigen van adobes, dat zijn “blokken” van gedroogde modder. Hiermee worden de muren van huisjes gebouwd.

Aangekomen in het dorpje vielen de fris zachtgeel geschilderde gebouwtjes met rode dakpannen meteen op. Samen met Walter mochten we binnenkijken in enkele klassen met kinderen van verschillende leeftijden. De kleintjes ontroerden natuurlijk het meest met hun blozende gezichtjes omlijst door prachtig geborduurde mutsjes. Ook de rokjes en vestjes die de kinderen droegen waren prachtig geborduurd. De zeshoekige vorm van de kleurige schooltjes voor de allerkleinsten verhoogde binnen de knusse sfeer. Het belang van “je tanden poetsen” was blijkbaar ook een onderdeel van het lesprogramma. Dat was te zien aan een keurig rekje met blauwe bekertjes met een tandenborstel erin voor elk kind. Keurig op hun stoeltjes staarden ze ons schaamteloos aan net als wij hen trouwens.

Toen we aan kwamen rijden bij een school voor basisonderwijs zagen we op het grote, volgens Walter, gloednieuwe betonnen plein jongens en meisjes die vrolijk in formatie een dansje uitvoerden. Heel bijzonder!!

De orde en rust viel opnieuw op toen we een kijkje namen in een keurige klas van deze school. De kinderen leken wat verlegen maar durfden het toch aan, enkele vragen te stellen aan die “vreemde indringers”.

Het was ook heel goed om te zien dat de jeugd in de binnenlanden van Peru niet overal verstoken is van internet. Een trotse en dankbare leerkracht liet het computerlokaal van de school zien, pas nog voorzien van nieuwe computertafeltjes natuurlijk ook door Stichting HoPe.

Als laatste bezochten we een klas met schoolverlaters. Ook hier weer die ontroerende ingetogenheid. Op een hoogte boven de4000 metergroeit er maar weinig. Behalve het taaie helmgras is alleen aardappelteelt mogelijk. De school besteedt daarom aandacht aan het kweken van groente in kassen om zo de eenzijdigheid van het voedsel tegen te gaan. In de kassen die dicht bij de school gebouwd waren mochten we ook een kijkje nemen.

We hebben kennis gemaakt met een springlevende zeer betrokken stichting, die de bewoners van de Andes uitdaagt om samen naar draagkracht te bouwen aan het welzijn en de toekomst van hun kinderen.

Een geweldige ervaring!

We dankten Walter voor zijn kostbare tijd en wensten hem heel veel succes met dit prachtige werk!!

Wil je meer lezen over het werk van HoPe? Kijk dan op de website

www.stichtinghope.org of meld je aan voor de nieuwsbrief.

Erwin en Mieke Huiskens